Vandaag gingen we op uitstap naar de mijnsite in Beringen.
Allereerst dankjewel aan de chauffeurs ; Jana, Bénédicte en Geert.
Zonder jullie waren we er niet geraakt!
Aan alle andere ouders die ons ook graag wilden vervoeren, wees gerust,
we gaan nog wel eens op uitstap en dan is het jullie beurt.
Na een vlotte rit arriveerden we in Beringen, we waren meteen onder de indruk
van de grote van de site en de gebouwen.
We melden ons aan bij het mijnmuseum.
Onze gids, die zelf in de mijn gewerkt heeft, stond ons al op te wachten in vol ornaat.
Hij nam ons meteen mee daar de badzaal.
Daar kleedden zo’n 25 jaar geleden een kleine 7000 mijnwerkers per dag zich om.
Na hun shift, er waren er drie, konden ze douchen.
Zo’n tweetal minuutjes wel te verstaan…
De badzaal heeft de grote van een voetbalveld.
We kregen uitleg over de uitrusting van de mijnwerker. Die woog al gauw 6 kilogram.
Zeul dat maar mee bij een temperatuur van ongeveer 30 °C…
Een blik in de kastjes ; een helm, Sunlight zeep voor bij het douchen,
een wasnetje, een zaag, pikhouweel of “hep”,…
Op vrijdag gingen je werkkleren in de was via deze stortkoker.
Aan je wasnet hing je persoonlijke nummer zodat je achteraf je eigen kleren terug kreeg.
En het was nodig om je te wassen!
Wij trokken ook ons mijnwerkersplunje aan.
Klaar voor het harde werk!
We hadden al wel een helm, maar nog geen lamp, op naar de lampenzaal dus.
Sommige mijnwerkers hadden ook een klein olielampje.
Deze vervingen de kleine vogeltjes als waarschuwing voor giftig en ontplofbaar mijngas.
En door een slim systeem kon de lamp zelf niet ontploffen.
Je persoonlijk nummerplaatje legde je in de plaats van je lamp.
Zo wisten ze bijvoorbeeld ook wie er ’s avonds nog in de mijn achtergebleven was.
Het “opladertje” voor de lampen…
Met onze mijnwerkerslamp waren we er helemaal klaar voor!
We gingen verder naar het “station” van de mijn.
Hier moest je de juiste lift/trein nemen naar jouw werkplek in de mijn.
Via de passerelle kwamen we dan bij de eigenlijke liften terecht.
In 1 minuut ging je daar zo’n 700 m onder de grond!
De mijngangen waren veel uitgebreider dan we dachten!
Nadat we met de lift afgedaald waren, moesten we nog verder met de trein.
Wat maakte die een lawaai!!!
In 1 bakje moesten 4 mijnwerkers, 4 kinderen ging vlot maar
4 volwassen mijnbonken met uitrusting?!
Hobbelend, stuiterend en ratelend kletterden we over het spoor.
Langs verlaten schachten, gangen en wagons.
Gelukkig! We zaten niet echt onder de grond!
Buiten zagen we de terrils, dat zijn de afvalbergen aan de mijn.
Daar stortten ze alle steenpuin,… die uit de mijn opgehaald werd en die niet meer hergebruikt werd.
Na wat frisse buitenlucht gingen we dan de (simulatie)mijn binnen.
We zagen onder andere de bediening van de liften.
Een telefoon waarmee je maar naar 1 persoon kon bellen…
Stel je dat voor in het Iphone tijdperk!
Een stuk mijngang…
We mochten ook wat steen laten ontploffen!
En gingen aan de slag met de drilboor.
Stap nooit op de panzer!
Het sprinklersysteem van de mijn.
Er werden zelfs paarden gebruikt voor er met treinen gewerkt werd.
Hoe krijg je eigenlijk een paard meer dan een halve kilometer onder de grond?
De fiets voor “den domme” en “de slimme”.
Gangen werden gestut met hout of metaal.
Enkel dennenhout werd gebruikt, dat is namelijk het enige dan kraakt (wegwezen!)
voor het breekt…
En langs de transportband gingen we terug naar buiten.
Wat smaakten onze boterhammetjes na al dat harde werk!
Om ons eten te laten zakken beklommen we nog even een terril,
daarboven hadden we een mooi uitzicht op de mijn en de omgeving.
Onder de indruk vertrokken we terug naar Dagpauwoog,
vol bewondering voor die 7000 mannen die dat allemaal elke dag deden voor een paar euro…
