Vandaag bezochten we de watertoren van Heist-op-den-Berg. Na een lange rit werden we een beetje ongerust want we zagen nog steeds geen watertoren. In Heist-op-den-Berg aangekomen moesten we dan ook nog eens “den berg” opwandelen. Sommige gezichtjes betrokken al een beetje.
We wandelden, zagen bomen en kastanjes en… ja hoor, de watertoren, OEF!
We konden gelukkig gewoon naar binnen, er kwam geen water door het deurtje naar buiten.
Dat was al een hele opmuchting!
Binnen vertelde Anita ons over water, de vliegende vis Floepje en ze beantwoorde ook onze vragen. Zo kwamen we te weten dat er wel degelijk water in een watertoren zit, dat dit water uit de grond komt en omhoog gepompt wordt, dat er een grote buis door de watertoren loopt, dat we het water niet mochten zien, dat er geen dieren leven in de watertoren,… We werden weer heel wat slimmer dus!
En dan mochten we naar boven. Er waren daar trappen…
… en trappen…
… en ja hoor, nog meer trappen!
Boven was het trappen klimmen wel de moeite waard.
We mochten eens rondlopen, lekker gillen en…
… we konden héél veel zien!
Deze toren was hoog, hoger dan de bomen, de kerken en de huizen.
Gelukkig was er een “podium” voor onze kleine ontdekkers.
Omdat Karen en Joyce dominobeelden in hun hoofd hadden van kindjes op trappen
gingen we maar met de lift naar beneden.
Niet dat ze dat erg vonden hoor!
Van al dat wandelen, dat luisteren, die trappen, dat lopen en kijken hadden we wel honger gekregen.
Met een lekkere zachte wafel in onze buik konden we weer terug naar ons klasje.
